Cukrzyca u kotów

​Pojawiająca się u zwierzaków cukrzyca zalicza się do niebezpiecznych schorzeń przewlekłych. Niestety, nie udaje się jej wyleczyć. Kiedy się okaże, że nasz kot na nią zachoruje, to jego życie może być jedynie przedłużone, dzięki zaangażowaniu i aktywności właściciela zwierzaka. Nie będzie jednak szans na całkowite pozbycie się objawów.

Cukrzyca zalicza się do metabolicznych chorób przewlekłych, w jakich przebiegu pojawia się również problem z przyjmowaniem do organizmu węglowodanów, tłuszczów, białek. Mogą także wystąpić zachwiania równowagi zasadowo – kwasowej, wynikającej z braku insuliny. Wspomniana wyżej insulina zalicza się do grupy hormonów, wytwarzanych przez trzustkę. Odpowiada ona za zmniejszenie się stopnia glukozy we krwi. Jest więc przeciwieństwem glukagonu, także wytwarzanego przez trzustkę, jaki odpowiada za podwyższanie glukozy w organizmie.

Insulina powoduje, że organizm pobiera glukozę, stanowiącą jeden z najważniejszych zasobów energetycznych. Na skutek zmniejszenia poziomu wydzielenia insuliny przez trzustkę, dochodzi do znacznego wzrostu glukozy w organizmie, a więc do zatrzymania jej transportu do komórek. Przede wszystkim, organizm któremu brakuje tak istotnych pokładów energii, jak glukoza, wykorzystuje wszystkie inne źródła energetyczne (tłuszcze, białka), co natomiast może prowadzić do niszczenia naszego organizmu. Zbyt wysoki poziom glukozy natomiast usuwany jest z wydaliną moczową, a więc tzw. „cukromocz”. We krwi chorego można dostrzec substancje, wynikające na bazie przemiany glukozy, jak chociażby ciała ketonowe.

Można dostrzec trzy różne odmiany tej choroby: typu 1 (insulinozależną), typu 2 (insulinoniezależną) oraz wtórną.

• Insulinozależna: Odmiana ta rzadko kiedy pojawia się u kotów. Jeśli jednak już występuje, to za jej przyczynę przede wszystkim uznaje się: upośledzenie związków, wytwarzających insulinę na skutek reakcji organizmu, zapalenie trzustki czy uwarunkowania genetyczne.
• Insulinoniezależna: Pojawia się niezwykle często u kotów. Jest związana z okładaniem się w trzustce związków, jak amyloid. W taki sposób, upośledzone zostają komórki tego narządu, odpowiadające za produkowanie insuliny. Przede wszystkim dotyka kotów starych i otyłych, niezależni od ich płci i rasy. Najbardziej narażoną grupą są koty od 8 do 13 roku życia,
• Wtórna: Występuje głównie u kociaków, które długo leczono hormonami, sterydami, cierpiącym na nadczynność tarczycy oraz kory nadnerczy, a poza tym chorujących na akromegalię.

Do najczęstszych objawów zalicza się więc: znaczne pragnienie, częste oddawanie moczy, spadek masy ciała i znaczny apetyt.